Ierland is een sprookjes land en ik leef mijn eigen sprookje. Dat is wat ik voelde deze week. Als een prinses door niemandsland aan het dwalen, mijn eigen dromen waarmaken. Alleen dromen zijn nooit perfect, neem dat maar van mij aan. Geordend & punctueel waren eigenschappen waarvan ik dacht dat die precies bij mij hoorde, deze week heeft anders bewezen. Ik neem je mee in het avontuur van mezelf met de ‘The Wild Atlantic Way’.

Vrijdagochtend. 10:20 Gaat mijn trein. Ging mijn trein.. Toeval bestaat niet, het is het lot dat wil dat ik die dag niet vertrek uit Cork, waarom niet? Er zijn stakingen.. Maar toch zijn ze zo lief om later die dag toch een paar treinen te laten rijden. Zo kom ik uren later (zie vertragingen van meer dan 2 uur op elk station) toch aan in Killarney.

De volgende dag ga ik met een touringcar langs The Ring of Kerry, dit was echt prachtig mooi, kan nog steeds niet geloven dat de zoiets bestaat. Deze dag heb ik ook nog een paar nieuwe Au Pairs uit verschillende landen ontmoet en dat was allemaal heel gezellig en leuk. Dag 3 in Killarney besteedde ik aan een bezoekje aan The National Park. Alweer een dag vol met pracht natuur, heb hier uren rond gelopen & mijn hoofd laten overdonderen door alle uitzichten.

Maar toen kwam maandag, de dag die altijd wel ellende met zich mee brengt. In Ierland is dat dus ook geen uitzondering. De bus naar Dingle zou om 9:30 vertrekken, ik was daar in tegen al om 8:45 op het busstation – Ik hou er nou eenmaal van om op tijd zijn. Om 9:30 is er nog steeds geen bus te herkennen, 10 minuten later ook niet. Een man verteld me dat dat normaal is voor Ierse bussen, dat het zelfs nog wel een half uur kon duren – alsof het niks was.

Tijdens het wachten app ik met papa over Dingle, ik vertel hem dat ik daar heen wil aangezien de film ‘Leap Year’ daar is opgenomen. Nee het is geen aanrader op de inhoud, maar de plaats waar het zich afspeelt is bijzonder mooi, door deze film ben ik dus ook verliefd geworden op Ierland. Vandaar dat ik besloot een bezoekje te nemen aan deze plek. Toen vertelde mijn vader even dood leuk dat hij het had opgezocht en dat het helemaal niet daar is opgenomen, dat zeggen ze alleen in de film. NOU LEUK. Daar gaat mijn wondere fantasie – mijn goede verhaal.

Slecht humeur aanwezig? Check. De bus is er nog steeds niet en ik voel argwaan opkomen. Na wat rondvragen blijkt het Bank Holiday te zijn, een feestdag waardoor de bussen amper rijden. Dit betekende voor mij: +3 uren vertraging. De tijd dood ik met mijn boek & snel is de bus dan ook daar. Ik stap in maar de buschauffeur zegt dat er wat mis is met m’n kaartje.. ‘Sorry madam, this ticket is for tomorrow. You can’t travel with this.” Godver eh, ik had de tranen in mijn ogen, wat een K U T dag. Aangezien je de bussen van tevoren moest boeken was het niet simpel opgelost met een extra kaartje kopen (bij te vermelden dat deze zeer prijzig zijn). Toch na een beetje puzzelen tussen de bus-mannen mocht ik mee.

Op een tussenstation moest ik ook weer een 1,5 uur wachten en hier raakte ik aan de praat met een hele oude man afkomstig uit Dingle. Het was een man die veel van de wereld had gezien en we hebben hierover dan ook lang gepraat. Aangezien ik vanaf het busstation ook nog 30 minuten moest lopen naar het hostel kreeg ik een lift aangeboden van deze man. (mama & papa: raak niet in paniek – ik leef nog) Totaal niet iets wat ik zou doen, maar deze man vertrouwde ik, ook was hij zo oud dat hij me niks had kunnen aandoen. Ja, ik denk na over zulke dingen. Zo kwam die dus aan met een heel ouderwets cool busje en bracht die me naar het hostel. Toch nog iets goeds aan deze dag.

Andere dagen verliepen prima en vol met geluk van het wondere Ierland. Veel aan wandelen gedaan met mijn nieuwe vrienden: de schapen (en hun uitwerpselen). Paar dagen later vertrok ik naar mijn volgende halte. Een reisdag dus, erger dan dit hoop ik niet dat het ooit gaat worden. Er stond een busreis van 6 uur op de planning, alsof dit niet erg genoeg was begon deze al om 7:15 – mijn wekker stond dus ook om half 6. Ik had besloten zo vroeg te reizen zodat ik nog wat aan mijn dag had op de volgende bestemming: Galway. Deze nacht sliep ik heerlijk, te heerlijk. Ik word om half 7 wakker, juist door mijn wekker heen geslapen. Met mijn stinkende lijf, niet gepoetste tanden, hongerige buik en warrige haar kom ik net op tijd aan bij de bus, goed begin van de dag.

Na 3 uren kom ik aan op het eerste overstap station, maar met vertraging waardoor ik een sprintje moet nemen om maar aansluitende bus te halen. Ik kom hier op tijd aan, maar mis mijn ticket. De chauffeur is haastig en laat me toch binnen zonder ticket. Na een minuut graaien in mijn tassen roep ik tegen de chauffeur dat die moet stoppen. Ik kon mijn ticket echt niet vinden en dus ook niet mijn portemonnee waar die in zat. Ik raak compleet in paniek en ren half huilend naar het busstation. (Belangrijk om te melden voor de gene die het niet weten: vorig jaar ben ik op reis mijn paspoort verloren en het heeft mij, mijn moeder en mijn vader belachelijk veel tijd en moeite gekost om een noodpaspoort te krijgen + een nieuw geldig paspoort) Dusja, allemaal flashback van toen kwam in flilsten voorbij in mijn hoofd. Om het erger te maken zaten ook mijn pinpas, zorgverzekering pas & behoorlijk was cash in mijn portemonnee. FUCK MY LIFE. In paniek wil ik een station medewerker te hulp vragen maar voordat ik dit kan doen wordt ik door een andere medewerker aangesproken: ‘Sorry, but did you lost your wallet?’ – Hij had me herkend van de foto op mijn paspoort. Ik kon deze man wel zoenen. Eind goed, al goed. Mijn bus had ik gemist maar dat boeide me niet, ik moest 2 uur wachten tot de volgende ging. (wees blij met het openbaarvervoer in Nederland).

Deze busreis ging langzaam, langzamer dan een schildpad die zijn laatste uren telt. Ik werd misselijk en ook best duizeling, afgezien van de slechte rijgedrag van de chauffeur kwam het misschien ook doordat ik amper had gegeten & gedronken die dag door de drukte. Mijn doel was dan ook om zo snel mogelijk een winkel in te rennen als ik in Galway was aangekomen, en dat deed ik dus ook. In de supermarkt stond ik bij het brood te twijfelen over welk soort ik nam aangezien ik dit zou eten mijn eieren & bacon.. eieren & bacon.. KUT. Op dat moment besefte ik dus ook dat ik mijn tas vol met boodschappen (restjes van de vorige dagen + andere spullen) in het bagagerek van de bus had laten zitten. Ja, dit kon er ook nog wel bij. Alweer met een sprint naar het busstation, ook deze keer had ik geluk. Het idee om nog wat aan mijn dag te hebben, was mooi maar werkte helaas niet. Het was al avond, het was tijd om mijn bacon te eten.

De laatste dag zou ik terug naar Cork, mijn woonplaats op het moment. Ook van deze reis kan je zeggen dat die niet totaal vlekkeloos verliep. Maar om ook dit weer helemaal te vertellen klinkt zo negatief, om kort te wezen had ik (verrassend genoeg weer) 4 uren vertraging. Ik was om half 1 ’s nachts thuis, dood moe. Eindelijk weer in mijn eigen bedje.

Misschien ben ik toch niet zo gestructureerd als ik dacht, moet ik beter opletten bij het boeken van kaartjes, aandacht houden op waar mijn waardevolle spullen zijn, minder impulsief bussen uitrennen of juist in. Maar waar is het grappige in dat? Ik heb nu tenminste verhalen te vertellen. Niet alleen aan de mensen thuis maar ook aan alle nieuwe vrienden, mensen, en busmannen die ik op deze weg heb leren kennen. Want oh man wat zijn de Ieren vriendelijk. Misschien kunnen we daar nog wat van leren in Nederland? Ik hoop het.

En oohja, vanochtend werd ik wakkergemaakt door mijn wekker om half 6 's ochtends... Beter laat dan nooit zeggen ze toch?